یک شب آتش در نیستانی فتاد   

            سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد

شعله تا سرگرم کار خویش شد        

     هر نی ای شمع مزار خویش شد

نی به آتش گفت کاین آشوب چیست    

    مر تورا زین سوختن مطلوب چیست

گفت آتش بی سبب نفروختم           

      دعوی بی معنیت را سوختم

زان که می گفتی نی ام با صد نمود     

    همچنان در بند خود بودی که بود

مرد را دردی اگر باشد خوش است  

       درد بی دردی علاجش آتش است